تفال به حافظ 19 اردیبهشت ماه 1401 - وبلاگ نیک دل

به گزارش وبلاگ نیک دل، فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما به جای مانده است.

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر

کز آتش درونم دود از کفن برآید

بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران

بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید

جان بر لب است و حسرت در دل که از لبانش

نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید

از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم

خود کام تنگدستان کی زان دهن برآید

گویند ذکر خیرش در خیل عشقبازان

هر جا که نام حافظ در انجمن برآید

توضیح لغت: طالح: آتش درون: آتش دل /واله: به کسر لام شیفته سرگشته، نام فاعل از وله به فتح اول و دوم /خیل عشقبازان: به فتح اول و سکون دوم گروه مهرورزان

تفسیر عرفانی:

دست از خواسته ام بر نمی دارم تا کامروا شوم، یعنی یا به محبوب رسم یا در راه او جان دهم. مقصود و از این شعر این است که دلدادگان حقیقی در راه معشوق از هیچ چیز دریغ نمی کنند حتی جان خود را بذل می کنند تا به سعادت و خوشبختی دست یابند. در حقیقت آن ها دست به هر کاری می زنند تا به لقای معشوق برسند و در پناه او جای گیرند.

تعبیر غزل:

عاشقی داری که در غم تو اشک می ریزد و می ترسد این راز آشکار گردد. بدان که با صبر تمام مسائل رفع می گردد. باید خون جگر بخوری تا این عمل صورت بگیرد و به خواسته ات برسی.